lola'nın genleri

leyla ile mecnun'nu izleyenler bilirler. İsmail abinin genleri çok meşhurdur.
Bilmeyenler için aşağıda link koyuyorum bakın öğrenin. Bilmemek ayıp değil izlememek çok ayıp!

http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/99224/ismail-abinin-genleri-leyla-ile-mecnun

Velasıl kelam biz ismail abiyi bi ayrı severiz leyla ile mecnunun ayrıca fanıyız. can sıkıldıkça izler güleriz felam. geçenler de yine ben böle bi saçmalarken farkettim ki bendeki bu bahtsızlık,bedevilik,beslemelik,yolgezerlik,bir yere ait olamamalık genlerden geliyormuş.
efendim bir arkadaşımızı ziyarete gidiyorduk.Dedim borcamsız olmaz. Ev ziyaretine gidiyoruz sonuçta. Velasıl gittik aldık, yola koyulduk. Derken böle Sarıyer, Bebek geçerken yol üstündeki o mikemmel, cezbedici, keşke zengin olaydık dedirtici, o da olmadı azcık fazla kazanaydık diye hayıflandırıcı o mikemmel boğaza karşı huzurlu evlerin önünden geçtik.

o anda önceki muhabbetimize döndük ve dedim ki işte zengin olmayı sırf bu yüzden bile isteyebilirim. Şöyle bir ev ve manzara ahh ne hoş ne kaa güzel. Derken aklıma geldi ve İsmail Abi moduna büründüm.

Senin ağzından çıkanla kulağının duyduğu hiç bir mi acaba. Ben o kulağın olsam düşmek isterdim, burda olmasaydım da duymasaydım derdim... 

işte geliyor...

Benim ananemde bebekte bir yalıda büyümüş. (yalan değil len valla,ananem her zaman anlatır.bugün git sor anlatsın o derece) Annesiyle babası ayrıldığında bu kıccaazı amcasının yanına vermişler. Amca zengin zübbesi. Aman okuturlar, iyi giysiler giyer, iyi yerlere gider derken bizim ananene besleme olup çıkmış. hee iyi giysiler giymiş tabi ama yengeden eziyeti de yemiş. yemeği bile evin aşçısıyla beraber  yermiş. Gel gör ki şimdi ne o yalı ne de o zenginlik kalmış. Öküz ölmüş ortaklık bitmiş. Amca ölmüş yenge de sonra ölünce çocuklar yalıyı gümletmişler. Bize de armutun sapı üzümün çöpü kalmış. diye anlatır iken bi an dank etti kafama. laaannnn beslemelik genlerimde var benim demekki, neneden geliyor bu halim,bahtsızlığım,evsizliğim, göçebeliğim diyiverdim. Ne alaka demeyin. 

şöyle ki efenim,

okul yıllarım boyunca bir bahtsızlığım hep olmuştur. üç kuruşla yaşamaya çalışırken heh tatil oluyor eve gidip bi keyif çatarım hayali kurarken sanki ben geliyorum diye annemin bütün işleri tepetaklak olurdu. tabi bende üçünbirini alırdım hep. sonra hep ev sorunum olmuştur. bi evden öteki eve olmadı ev arkadaşı ara olmadı bi arkadaşta kal. bir yerleşik yaşama geçememişimdir. okul bitti. iş hayatına atıldım. yine göçbeyim. 3 gün teyzemde 4 gün erkek arkadaşımda kalarak bir o evden bir bu eve savruldum. artık usandım ki sadece tek bir evde kalmaya başladım derken gerçekle ananemin hikayesini anlatınca yüzleştim. laaan aslında bende bir nevi beslemeyim. sadece kendi parasını kazanan:)

evet sevgili okurlar beslemelik bizden neneden gelir. biz hep göçebeymişiz demek ki:)

kariyer yapma planlarına girişmişken iş değiştireceğim zaman ilk görüşeceğim iş veren beyfendiye/hanımefendiye bu işi yapabilecek misin diye sorduğunda

piiiyy sen önce o ağzından çıkanı bir ölç, bir tart sonra kulaklarının duymasına sağla deme hakkını elde etmiş bulunmaktayım. Bizim genlerde var nede olsa :)

xoxo :)