canım kendim, özür dilerim.

İnsanları olduğu gibi kabul etmeye çalışıyorum. Çoğu zaman başarılı da oluyorum. Ama iş daha büyük sevgilere gelince ister istemez, küçük de olsa bir beklentiye giriyor insan. En azından törpülesin bazı özelliklerini istiyor. Böyle isteyince de muhabbetin özüne riyakarlık yapmış oluyorum. Hani olduğu gibi kabul ediyordun? 
Tamam, vazgeçiyorum o zaman. Olduğu gibi kabul ediyorum. 
Çünkü canım kendim. İstediğiniz gibi sevilmiyorsanız kendinizi sevin. Çünkü sizi sizden başka daha iyi seven ve anlayan olamayacak bu hayatta. 
Bugün kendimi üzdüğüm için canım kendimden özür dilerim. Gözlerimden özür dilerim. Ağlatıp ağırttığım için. Midemden özür dilerim. Sinirlenip, üzülüp iştahımı kapatıp kitlenmesine sebep olduğum için. Ruhumdan özür dilerim. Hüzünle doldurup, acı çektirdiğim için... 


devamı başka zamana..


PS: Yanlış aşklarda, yanlış Mecnun'lara Leyla olmak gibi bir özelliğim var. Yanlış Leyla olarak sürdürdüğüm her aşkın sonu gözyaşı, yalnızlık... Kimbilir belki de kimsenin Leyla'sı olmak için doğmadım. Belki de bu hayatta konumum istasyon olmaktır. Birinden bir başkasına giden Mecnun'ların iyileştirici Leyla'sı olmaktır.

Bu da burda dursun.